آشنایی با شورولت ایمپالا سدان 1965

در بین گزینه‌های گوناگون و متنوع صنعت خودروسازی در ایالات متحده، که سالانه بیش از میلیون‌ها خودرو تولید می‌کند، نام ایمپالا (Impala) از خانواده خودروهای فول سایز برند شورولت، متعلق به جنرال موتورز، با جلوه‌ای خاص و زیبا خودنمایی می‌کند.

ایمپالا با تاریخچه‌ای بالغ بر 60 سال و 10 نسل متفاوت، یکی از محبوب‌ترین و شناخته‌شده‌ترین سدان‌های فول سایز آمریکایی به شمار می‌آید. این خودرو به عنوان یکی از طولانی‌ترین دوره‌های تولید مداوم در تاریخ صنعت خودروسازی جهان محسوب می‌شود. نمونه‌ای که در اینجا بررسی می‌شود، نسخه‌ای چهار درب از نسل چهارم این مدل، مربوط به سال 1965 است.

نام "ایمپالا" در زبان زولو، یکی از زبان‌های رسمی آفریقای جنوبی، به معنای یک نژاد خاص از آهوی تیزپا بومی آفریقا است که به خاطر قابلیت پرش بالای خود شناخته می‌شود. این نام در سال 1958 برای نسخه لوکس خانواده بل‌اِر (Bel Air) انتخاب شد و همین روند منجر به خلق لوگوی منحصر به فرد ایمپالا، با تصویر آهوی در حال جهش، گردید. از آن زمان، ایمپالا به یکی از پرطرفدارترین و پرفروش‌ترین سدان‌ها در تاریخ خودروهای آمریکا تبدیل شده و به ورود رقبایی از جمله کرایسلر و فورد به بازار سدان‌های بزرگ منجر شده است.

ایمپالا در طول تاریخ خود در تنوع نسل‌ها، نسخه‌ها و تیپ‌های مختلفی تولید شده است، اما در بازار خودروی ایران، نسخه‌های نسل پنجم و ششم تولید شده بین سال‌های 1971 تا 1985، بیشترین محبوبیت را دارند. این ویژگی باعث شده تا مدل‌های خاص و نادر ایمپالا در میان علاقه‌مندان به دنیای خودرو در ایران، به شدت مورد توجه قرار گیرد.

اگر شما نیز از جمله افرادی هستید که برای شناسایی خودروها در خیابان به طراحی ظاهری برندها اعتماد می‌کنید، ممکن است در تشخیص خانواده‌های مختلف از سری ایمپالا با چالش‌هایی مواجه شوید. هر نسخه تولیدی از ایمپالا به قدری با نسل‌ها و حتی مدل‌های سال‌های قبل و بعد خود تفاوت دارد که شناسایی دقیق آن بر اساس طراحی ظاهری به امری دشوار تبدیل می‌شود.

طراحی نسل چهارم ایمپالا (1965-1970) توسط رایبیکی (Irv Rybicki) صورت گرفت، که از طراحان برتر و شاگردان اسطوره‌های طراحی نظیر هارلی ارل و بیل میچل به شمار می‌رود. هنگامی که به طراحی ایمپالا و خانواده‌های مختلف و متنوع آن نگاه می‌کنیم، بحث درباره زیبایی به صورت مطلق ممکن نیست، زیرا هر نسخه از این خودرو با دقت برای سلیقه‌ای خاص طراحی شده و هر یک ویژگی‌های ظاهری ویژه‌ای را ارائه می‌دهد.

نسل چهارم این خودرو با الگوهای طراحی مدرن و متناسب با سلیقه‌های عمومی ایجاد شده است. این انتخاب به منظور جلب توجه خریداران و افزایش حجم فروش در سگمنت سدان‌های فول سایز محبوب انجام گرفت. بنابراین، در طراحی خارجی ایمپالا به دنبال عناصر جذاب و پررنگ نیستیم که به یاد نسخه‌های تولیدی دهه 1950 بیفتیم، بلکه بیشتر بر روی ظاهری ملایم و دلپذیر تمرکز شده است.

با این وجود، حفظ طراحی خاص چراغ‌های دوبل جلو و جلوپنجره بزرگ کرومی در کنار سه چراغ دایره‌ای دوبل در قسمت عقبی خودرو، نشان‌دهنده وفاداری عمیق به اصول طراحی الهام‌بخش خانواده مدل ایمپالا است که به شکلی زیبا به چشم می‌آید.

آیا می‌توان ایمپالا 1968 را زیبا دانست؟ اگرچه در مقایسه با برخی از مدل‌های کوپه و دیگر نسخه‌های برجسته نسل‌های قبلی، مانند نسل دوم مدل 1959 یا نسخه کوپه نسل چهارم 1968، به اندازه آن‌ها چشم‌نواز نیست، اما بدون شک این خودرو از طراحی منحصر به فردی بهره‌مند است. خط برجسته شانه که بر روی گلگیرهای عقب این مدل دیده می‌شود، به نوعی امضای طراحی نسل‌های بعدی ایمپالا تبدیل شده و نمای خاصی به آن بخشیده است. این طراحی، نمایانگر تلاش‌های جنرال موتورز در دهه 1960 میلادی برای خلق خودروهای جذاب و متفاوت است. با ابعاد 5415×2029×1440 میلی‌متر و فاصله محورهای 3023 میلی‌متر، مدل 1965 به عنوان الگو و پایه‌گذار طراحی دو نسل بعدی خانواده‌های فول سایز ایمپالا و کاپریس شناخته می‌شود.

با نشستن در پشت فرمان این ایمپالا با طراحی دو شاخه و دو رنگ، حس و حال منحصر به فرد دهه‌های 1950 و 1960 به وضوح حس می‌شود. اولین نکته‌ای که توجه بیننده را جلب می‌کند، استفاده بارز از تریم داخلی رنگی است؛ در نسخه‌ای که مورد بررسی قرار گرفته، رنگ‌های قرمز و زرشکی به شکلی بی‌نظیر ترکیب شده‌اند که گواهی بر استانداردها و مهارت طراحان آمریکایی در آن زمان محسوب می‌شود.

ترکیب رنگ قرمز جیغ به همراه تریم کرومی و تریم سفید داخل کابین، واقعا جلوه‌ای جذاب و لوکس ایجاد می‌کند. طراحی داشبورد با کلاستر مستطیلی و خطی به سبک وینتج از نظر هندسی بسیار چشم‌نواز است، اما به شکل غیرمنتظره‌ای، اضافه شدن دو نشانگر دوار در گوشه‌های کلاستر این هارمونی را به شیوه‌ای زیبا و چشمگیر بر هم می‌زند.

گفتیم که طراحی داخلی خودرو از ظاهری پریمیوم برخوردار است، اما لازم به ذکر است که ایمپالا با اینکه به عنوان یک نسخه رده بالا و لوکس از بِل‌اِر عرضه شده، در واقع خود به عنوان یک خودروی لوکس شناخته نمی‌شود. در واقع، لوکس‌ترین تیپ تولید شده از ایمپالا توسط مدل تیپ کاپریس ارائه می‌شود که به عنوان یک محصول مستقل و به مراتب لوکس‌تر از ایمپالا، بیسکین و بل‌ار همزمان با نسل چهارم ایمپالا وارد بازار گردید.

به رغم اشتراک فنی پلتفرم نوع شاسی مستقل (Body on Frame) و طراحی صندلی یکپارچه برای شش نفر که شامل فضای پای گسترده‌ای در ردیف عقب و صندوق عقب وسیع می‌شود، ویژگی‌هایی مانند بالابر برقی شیشه‌ها، سیستم تهویه مطبوع، تنظیم برقی آینه‌های جانبی و پیشرانه‌های با عملکرد محور هنوز در این خودرو دیده نمی‌شود.

ایمپالا به بازار معرفی شد و ویژگی‌هایی نظیر بخاری، سیستم رادیو پخش، ترمز هیدرولیکی با بوستر و فرمان هیدرولیک را به همراه داشت. این خودرو با امکان بهره‌برداری از بالابرهای دستی و تنظیمات اهرمی و دستی لچکی‌های جلو، به عنوان یک انتخاب اقتصادی در مقابل مدل‌های گران‌تر و لوکس‌تر همچون کاپریس، به خوبی عمل می‌کند.

شاسی مستقل ایمپالا به عنوان یکی از ویژگی‌های کلیدی و برجسته این خودروی بزرگ و فول سایز به شمار می‌آید. ساختار شاسی به صورت X شکل طراحی شده است و بدنه به صورت مجزا بر روی آن نصب می‌شود. سیستم تعلیق در محور جلو از نوع دوبل جناغی مستقل بهره می‌برد، در حالی که محور عقب دارای سیستم مولتی‌لینک یکپارچه از نوع 5 لینک است که بر روی فنرهای لول و موج‌گیر در هر دو محور سوار شده است.

این ساختار محبوب و قدرتمند، اساس زیرسازی بسیاری از خودروهای سواری متوسط و بزرگ آمریکایی و همچنین شاسی‌بلندهای مدرن موجود در بازار جهانی را تشکیل می‌دهد. این ویژگی به عنوان عامل اصلی کیفیت بالای سواری و نرمی سیستم تعلیق در خانواده ایمپالا و کاپریس شناخته شده است.

پیشرانه‌های موجود برای نسل چهارم ایمپالا شامل تنوع گسترده‌ای بودند که به جز یک مورد، تمامی آنها از نوع V8 بودند. این موضوع به مشتریان این امکان را می‌داد که از موتورها با حجم‌های کوچک 4.6 لیتری تا نسخه‌های بزرگ‌تری مانند 6.6 و 7.4 لیتری انتخاب کنند. موتورهای بزرگ بلوک، با ارائه قدرت و گشتاور فوق‌العاده، تجربه‌ای بی‌نظیر را به ارمغان می‌آوردند. همچنین، کوچک‌ترین پیشرانه گزینه‌ای شش سیلندر خطی 250 اینچ مکعبی 4.1 لیتری بود که به‌عنوان ارزان‌ترین تیپ شناخته می‌شد. در نهایت، موتورهای پرتوان‌تر بیشتر برای مدل‌های خانواده کاپریس، کانورتیبل، کوپه و به‌ویژه تیپ اسپرت ایمپالا SS که سریع‌ترین نسخه این خودرو به حساب می‌آید، مناسب بودند.

پیشرانه‌ای که در دهه 1960 توسط جنرال موتورز طراحی شد، به خاطر کارایی بالای خود در سری محصولات اقتصادی این برند جایگاه ویژه‌ای کسب کرد. این موتور با ضریب تراکم 8.5:1 توانایی تولید 155 اسب‌بخار قدرت و 320 نیوتون‌متر گشتاور را داشت. اما با گذشت زمان و به‌سبب اعمال استانداردهای محیط زیستی سخت‌گیرانه سازمان حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (EPA)، قدرت و کارایی این پیشرانه به تدریج کاهش یافت. در خودروهایی مانند شورولت نووا مونتاژ داخل و کاماروهای نسل دوم وارداتی به ایران، این موتور اکنون توانایی تولید فقط 110 اسب‌بخار و گشتاور تقریبی 265 نیوتون‌متر را دارد.

این پیشرانه به خودی خود دارای قدرت شگرفی نیست. ترکیب خروجی این پیشرانه 4.1 لیتری با شش سیلندر و گیربکس اتوماتیک 3 سرعته GM TH350، به همراه وزن 1820 کیلوگرمی، معمولا از این ایمپالا یک سدان خانوادگی می‌سازد که بیشتر برای استفاده‌های بین شهری و سفرهای طولانی طراحی شده است. اگرچه ممکن است تجربه شتاب‌گیری هیجان‌انگیز را فراهم نکند، اما می‌تواند فضایی وسیع و سواری نرم و راحتی را برای سرنشینان به ارمغان آورد.

ایمپالا، خودرویی شناخته‌شده در خانواده گسترده اتومبیل‌های تاکسیرانی آمریکای شمالی و ناوگان نیروی پلیس ایالات متحده است. این خودرو به عنوان یک سدان اقتصادی با قیمت مناسب، هویت خود را در بازار جهانی تثبیت کرده است. همچنین، به دلیل استفاده از طراحی شاسی و سیستم تعلیق با مهندسی دقیق، تجربۀ سواری بسیار راحتی را برای سرنشینان فراهم می‌آورد. حتی نسخه‌های مجهز به پیشرانه‌های کمتر قدرتمند نیز تجربه‌ای شگفت‌انگیز و لذت‌بخش را ارائه می‌دهند.

شورولت ایمپالا که در نسخه‌های تیراژ محدود به کشور وارد شده است، در میان علاقه‌مندان به خودروهای فول سایز آمریکایی جایگاه خاصی دارد. این مدل علاوه بر داشتن یک گروه طرفدار وفادار و انحصاری، در ایران با عناوینی همچون تخت روان و کشتی زمینی نیز شناخته می‌شود.

_{عکاس: پژمان ترابکی}

📲 جهت ثبت‌نام و دریافت اطلاعات بیشتر، وارد صفحه فروش اقساطی خودرو در خودروشاپ شوید.