خرید خودرو
ایتالیا به عنوان وطن اتومبیل‌های اسپورت شناخته می‌شود، همچنین این کشور برندهای معروفی از اتومبیل‌های لوکس مانند فراری و لامبورگینی تولید کرده است. همچنین برندهای معمولی مانند فیات، لانچا و آلفارومئو، با تمرکز بر اسپرتیسم و عملکرد، به ارمغان آورده‌اند.
آلفارومئو به عنوان یک برند ایتالیایی شناخته می‌شود که به آن به عنوان "شورولت ایتالیایی" اطلاق می‌شود. این برند، خودروهایی اسپرت و با قیمت مقرون‌به‌صرفه منتشر می‌کند. آلفارومئو همیشه مدل‌های اسپرت مختلفی را در سبد محصولات خود دارد تا خریداران بتوانند در انتخاب خودروی مورد علاقه‌شان از تنوع این برند بهره‌مند شوند و احساس خستگی نکنند.
آلفارومئو برلینا یکی از خودروهای روزمره و محبوب شرکت آلفارومئو بود که در دوره 1968 تا 1977 با دو سری و مدل‌های متنوع معرفی شد. این خودرو در طول 10 سال تولید، حدود 192 هزار دستگاه فروش داشته که برای یک خودروی معمولی محسوب می‌شود.
آنچه در این بخش از در خودرو شاپ می‌خوانید، آشنایی با یک نسخه برلینا سری اول (1968-1969) سفارش اروپاست، که با چشمان تیزبین تیمور ریشار (پیشکسوت رانندگی و متخصص بازسازی خودرو) به زیبایی احیا شده است.
یک جعبه دوست داشتنی
برلینا سری اول از نسخه سری دوم و سایر مدل‌های تولیدی با تفاوت‌های بسیار ریزی متمایز است. برجسته‌ترین تفاوت بین مدل 1.8 لیتری (1750) و 2.0 لیتری (2000) در ظاهر آنها و استفاده از چراغ‌های جلو 7.5 اینچی بیرونی و 5.0 اینچی داخلی (بزرگ و کوچک) است. همچنین، نسخه 2000 از چهار چراغ 5.0 اینچی یک اندازه بهره می‌برد، در حالی که تفاوت‌های دیگر از جنبه‌های مینیمال و قابل ملاحظه‌ای است.
این خودرو با طول 4390 میلی‌متر و عرض 1565 میلی‌متر، یک سدان کوچک است که به منظور ارائه فضای داخلی مناسب برای چهار نفر بالغ طراحی شده است. با این حال، به دلیل استفاده از ساختار انتقال نیرو پیشانی-محرکه عقب (FR Layout)، فضای پای نفر پنجم محدود است. اما در کل، این خودرو را می‌توان یک سدان اسپرت نیز معرفی کرد.
سبک طراحی جورجیو جیوجیارو، که یکی از افسانه‌های طراحی ایتالیایی و بنیانگذار موسسه طراحی ایتال آرتی دیزاین است، در طراحی خودروهای موسسه طراحی برتونه نیز به کار گرفته شده است. این سبک طراحی بخصوص در محصولات آلفا رومئو دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰، به وضوح قابل تشخیص است. طراحی ساختاری که در مدل برلینا مشاهده می‌شود، با مدل کوپه معروف GT (تیپ ۱۰۵/۱۱۵) تفاوت دارد و بیشتر به سدان خانواده جولیا (تیپ ۱۰۵) شباهت دارد. بنابراین، ممکن است این مدل را اشتباه با جولیا هم‌دوران آن تلقی کنید.
طراحی نمای خارجی این خودرو شامل یک جعبه کامل با حداقل مقدار قوس و زاویای نرم است، در مقایسه با طراحی آمریکایی، از کاپوت کوتاه و صندوق عقب کشیده استفاده می‌کند. ارتفاع سقف خودرو نسبت به ابعاد خارجی بسیار بلند است و تقریباً بدون زوایای تندی طراحی شده است. حتی سقف گلگیر عقب، یک برش افقی دارد و بخشی از تایرهای عقب را پوشش می‌دهد. تزئینات بدنه محدود به پوشش‌های کروم در سپرهای جلو و عقب، جلوپنجره، زه‌های شیشه و دامن خودرو است. همچنین، استفاده از ریم‌های آلیاژی اسپرت سوراخ‌دار 15 اینچی مشهور آلفا به نام "کمپانیولو (Campagnolo) GTA سری 105"، یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های بصری این خودرو است.
برلینا به صورت کلی از المان‌های زیباسازی و پیچیده‌تری که در نسخه GT استفاده شده خبری ندارد. نمای خارجی این خودرو بسیار ساده اما معرف برند است و با شباهت‌های بارز به برخی محصولات برند لانچا مانند مدل فولویا (Fulvia) طراحی شده است، که ممکن است بیننده ناآشنا را دچار اشتباه کند.
دلبری در داخل
نمای داخلی اتومبیل برلینا، با سادگی و شیکی که دارد، جذابیت خاصی دارد. استفاده از تریم رنگی در پوشش سقف و صندلی‌ها، جلوه‌ی زیبایی به نما اضافه می‌کند. ترکیب این تریم رنگی با داشبرد مشکی، همراه با تزئینات چوبی، دید زیبایی به این فضا می‌دهد. همچنین، جزئیات مانند گیج‌های دایره‌ای سرعت و دور موتور، سه شاخه اسپرت، و نشانگرهای دایره‌ای دیگر بر روی بالای کنسول، شامل حجم سوخت، دمای رادیاتور، فشار روغن، و ساعت آنالوگ، زیبایی و شیکیت را به این داخلی خودرو اضافه می‌کنند. همچنین، استفاده از تریم رنگی مشترک میان صندلی‌ها و رودری‌ها، تنوع و زیبایی بیشتری به این فضا می‌بخشد.
با توجه به ابعاد کمتر از 4.5 متر و فاصله کم بین محورها، در صورت بلندتر بودن افراد جلو به ارتفاع بیش از 1.7 متر، فضای پای سرنشینان عقب به شکل قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌یابد، اما با در نظر گرفتن اینکه این خودرو یک سدان کوچک است، نباید مشکل بزرگی باشد.
یک سدان اسپرت
برلینا ابتدا با موتور 1.8 لیتری (1750 سی سی) چهار سیلندر عرضه شد و سپس در نسل دوم، مجهز به موتور 2.0 لیتری چهار سیلندر شد. این موتورها ابتدا با سوخت‌رسانی کاربراتور و بعداً با سیستم انژکتور عرضه شدند. اما این موتورها به نظر می‌رسد که حجم کافی برای تولید گشتاور مورد نیاز یک خودرو سدان ندارند. پس چرا برلینا به عنوان یک سدان نیمه اسپرت شناخته می‌شود؟
در دوران دهه 1960 میلادی، پیشرانه‌های کوچک آلفارومئو از ساختار نوآورانه‌ای به نام توئین کم (دومیل سوپاپ) یا بیالبرو (Bialbero) بهره می‌بردند. این ساختار منجر به بهبود تنفس موتور و افزایش عملکرد آن در مقایسه با پیشرانه‌های پوش راد شد. این نوآوری در آن زمان به عنوان یک تکنولوژی پیشرفته شناخته می‌شد و برای خودروهای ایتالیایی اهمیت بسزایی داشت.
با موتور 1.8 لیتری و 16 سوپاپ، بیالبرو 1750 می‌تواند به سرعت 5500 دور در دقیقه برسد. این موتور دارای دو کاربراتور وبر دو دهانه است که در دورهای بالا صدایی زیبا و شنیدنی تولید می‌کند. توانایی تولیدی این موتور 122 اسب بخار و 186 نیوتون متر گشتاور است و با استفاده از گیربکس پنج سرعته به محور عقب خودرو انتقال می‌یابد. با وزن کمتر از 1100 کیلوگرم، برلینا 1750 قادر است تا در کمتر از 10 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد و به سرعت نهایی 190 کیلومتر بر ساعت دست یابد.
نسخه 2.0 لیتری با توان 130 اسب‌بخار (8 اسب‌بخار بیشتر) و وزن 70 کیلوگرم بالاتر، دارای توانایی فنی شبیه به نسخه 1.8 لیتری است. شباهت بین این دو نسخه بسیار زیاد است و تمایز آنها بسیار کم است. بنابراین، سدان برلینا با تکیه بر وزن کم و دور موتور بالا، توانایی فنی خود را به سرنشینان ارائه می‌دهد. اگر با ظرفیت کامل (4 سرنشین) سوار شوید، توان فنی خودرو به دلیل پیشرانه‌ای کم حجم، ممکن است کمی کاهش یابد.
آلفارومئو تنها تعداد محدودی خودروی برلینا با گیربکس سه سرعته اتوماتیک از طریق شرکت ZF تولید کرده است. این مدل، که تعداد کمی (کمتر از 3000 دستگاه) تولید شده است، به دلیل عملکرد ضعیف خود، مورد توجه بازار اروپا نبود و در اصل برای بازار آمریکای شمالی ساخته شده بود.
آلفتا، جانشین برلینا
در سال 1972 ، شرکت آلفا رومئو مدل آلفتا (Alfetta) را معرفی کرد. این خودرو به عنوان جایگزین مدل برلینا در سال 1977 وارد بازار شد. آلفتا به شکل های سدان (برلینا) و کوپه (GT) تا سال 1987 تولید شد. مدل GT از خانواده آلفتا، به خصوص نمونه‌های GT، GTV و GTV6، بسیار محبوب بود و تیراژ تولید این خودرو به 400 هزار دستگاه رسید.
عکاس: محمدرضا اناری
